Objawy zwężenia tchawicy to przede wszystkim stridor wdechowy i wydechowy istniejący zwykle od urodzenia, ataki kaszlu, zwłaszcza nocnego, duszność, sinica, występująca szczególnie w czasie karmienia. Dziecko nie przybywa na wadze, często ulega zakażeniom dróg oddechowych. Powyższe objawy, a szczególnie stridor obu faz oddychania, nasuwają podejrzenie istnienia przeszkody podgłośniowej.
Anestezję w pracowni rentgenowskiej omówiono w: Proc. R. Soc. Med., 1975, 68, 765, oraz Campkin T. V., Br. J. Anaesth., 1976, 48, 783. Anestezja w urazach głowy97. Anestezja może być potrzebna do nastawienia wgło- bionych złamań,, szycia rozległych ran itp. Utrata krwi bywa w tych wypadkach znaczna98. Zniesienie bólu może być także konieczne przy leczeniu innych zmian chirurgicznych z towarzyszącym urazem głowy.
Średnio wysoka analgezja podpajęczynówkowa (Tha-Thn) jest bezpieczna u pacjentów w zadowalającym stanie ogólnym. Korzystne jest łączenie analgezji zewnątrzoponowej lub podpajęczynówkowej z płytką anestezją z użyciem tiopentalu, podtlenku azotu z tlenem, halotanu, trójchloroetylenu lub neuroleptanalgezji. Czynnikiem zwiększającym bezpieczeństwo jest wzbogacenie- mieszanki oddechowej w tlen. Niezbędne jest zapewnienie dostępu do żyły umożliwiające podawanie płynów, leków presyjnych i atropiny, co często jest konieczne przy tym rodzaju znieczulenia.
-1. Po dożylnym podaniu tiopentalu i środka zwiotczającego (np. 30-100 mg sukcyny- locholiny) wykonuje się intubację przez usta pod kontrolą wzroku.
-2. U pacjentów z utrudnieniami anatomicznymi po wstrzyknięciu 0,2-0,4 g 2,5®/o roztworu tiopentalu spryskuje się ostrożnie nos, gardło i krtań środkiem miejscowo znieczulającym. Następnie wprowadza się rurkę intubacyjną do jamy nosowo-gardłowej i podaje podtlenek azotu z tlenem oraz w miarę potrzeby niewielkie dawki trójchloroetylenu lub halotanu. Rurkę wprowadza się do tchawicy na ślepo.' W razie niepowodzenia wentyluje się chorego przez maskę i ponawia próbę.
Operacje na kręgosłupie. Do laminektomii niezbędne bywa ułożenie na brzuchu. Guzy rdzenia kręgowego mogą uszkadzać struktury dające początek nerwom międzyżebrowym, a nawet korzenie nerwu przeponowego. Operacje z powodu wypadnięcia krążka międzykręgowego wykonywane są w ułożeniu na boku, na brzuchu lub w pozycji „modlącego się Mahometanina”73.
Zasadniczym problemem jest krwawienie z żył zewnątrzoponowych. Ucisk na klatkę piersiową czy brzuch, kaszel lub krztuszenie się wyciskają krew z żył brzusznych i piersiowych do żył kręgowych, rozszerzając je. Idealnym ułożeniem (jeśli nie uda się namówić chirurga, by operował w ułożeniu na boku) jest pozycja scyzorykowa, gdy chory leży na brzuchu, a miednica stanowi podparcie dla masy ciała. Umożliwia to zapadnięcie się żył zewnątrzoponowych. Pole operacyjne powinno być najwyższym punktem stołu operacyjnego. Ułożenie głową w dół jest przeciwwskazane, jeśli niedawno wykonano mielografię. Środki zwiotczające, zmniejszając ciśnienie śródbrzuszne,, przyczyniają się do zmniejszenia krwawienia. Można nastrzyknąć skórę’i mięśnie roztworem adrenaliny w soli w stosunku 1 : 250 000.
Przedstawiają się jako połączenia, zwykle dość wąskie, światła tchawicy ze światłem przełyku, idące pod kątem prostym -¦ w kształcie litery H, lub ostrym – w kształcie litery Y. Mogą się zdarzyć w każdym miejscu, najczęściej jednak wewnątrz klatki piersiowej na wysokości żyły nieparzystej lub wyżej, także dość często na szyi. Zwykle występują pojedynczo, zdarzają się jednak podwójne lub potrójne, umiejscowione na szyi i w klatce piersiowej u tego samego dziecka.
Zostają one zapoczątkowane w 3 miesiącu życia płodowego, kiedy następuje szybkie tworzenie się tego układu w płucu jeszcze bardzo małym. Przy zaburzeniu następującej w 4 i 5 miesiącu redukcji układu chłonnego i tkanki łącznej we wzrastającym płucu poszerzone przestrzenie limfatyczne zajmują miejsce prawidłowych splotów limfa- tycznych, tzn. umiejscawiają się w przestrzeniach podopłucnowych, wokół szczelin płatowych, wzdłuż naczyń i oskrzeli tworząc obraz limfangiomatozy płucnej lub torbielowatej limfangiektazji. Poszerzenie przestrzeni limfatycznych może być nieznaczne, a może wynosić 1-3 cm. Stan ten stwarza ciężką ostrą niewydolność oddechową u noworodków wkrótce po urodzeniu, prowadząc do ich wczesnej śmierci. Wiele dzieci rodzi się martwych, a do obrazu ciężkiej sinicy i duszności żywo urodzonych dołącza się charakterystyczny wygląd klatki piersiowej utrzymanej jak gdyby w pozycji maksymalnego wdechu.