Mięśnie gładkie

Mięśnie gładkie zaczynają się pojawiać w ścianie dróg oddechowych dopiero w ciągu ostatnich paru tygodni przed urodzeniem. U niemowlęcia poniżej 5 miesiąca życia znaleziono cienką, słabo jeszcze rozwiniętą tkankę mięśniową w oskrzel- kach, znaczniejszy jej wzrost i rozwój obserwuje się od 3 r.ż.

Chrząstki tchawicze powstają ze skupisk komórek mezodermalnych, grupujących isię wokół tchawicy i zaczynają pojawiać się w tchawicy od 7 tygodnia życia zarodkowego (Horizon XVII, dł. ok. 12 mm) chrząstki w oskrzelach płatowych pojawiają się w 11 tygodniu. Proces tworzenia się chrząstek postępuje wolniej niż drzewa oskrzelowego, dalsze powstawanie szkieletu chrzęstnego w kierunku dystalnym następuje już po 16 tygodniach. Po 24 tygodniach liczba rozgałęzień oskrzelowych zawierających chrząstkę pozostaje stała, jednak jej dojrzewanie w obwodowych ¦odcinkach trwa jeszcze po urodzeniu. Z dwutygodniowym opóźnieniem w stosunku do chrząstki zaczyna się pojawiać i rozwijać ochrzęstna.

Przetoka tętniczo-żylna płuca

Przetoka tętniczo-żylna płuca uwidacznia się zwykle już na przeglądowym zdjęciu rtg. Stwierdza się wtedy owalne lub okrągławe, niezbyt regularne zagęszczenie z taśmowatymi cieniami dochodzącymi do wnęki. O rozpoznaniu decyduje wykonanie angiopneumografii (ryc. 4-12).

Leczenie operacyjne, polegające na całkowitym wycięciu przetoki z jak najmniejszym wycięciem tkanki płucnej, jest postępowaniem z wyboru. U dzieci najczęściej trzeba wykonać lobeklomię zajętego przetoką płata. Trzeba się także liczyć z możliwością ujawnienia się po pewnym czasie następnych przetok w innych odcinkach płuca.

Oznaki

Oznaki. Świst wdechowy, rozszerzanie skrzydełek nosa, wciąganie przestrzeni międzyżebrowych, użycie dodatkowych mięśni oddechowych np. mostkowo-sutkowo-oboj- czykowych i pochyłych, zapadanie się przestrzeni nad obojczykami, niekiedy sinica.

Objawy. Duszność pobudzenie, niepokój: niemożność zaśnięcia. Rozpoznanie. Świst wdechowy sugeruje przeszkodę na wysokości strun głosowych lub powyżej wydechowy — przeszkodę w drzewie oskrzelowym. Połączony wdechowy i wydechowy świst występuje przy przeszkodach w tchawicy. Przypadki te mogą być trudne z następujących powodów

SPOSOBY INTUBACJI

SPOSOBY INTUBACJI W ZNIECZULENIU PRZEWODOWYM52 – p. str. 152. Prowadzenie anestezji. Oczy zabezpiecza się maścią i chroni przed uciskiem przez maskę, serwety itp. Nadmierne odgięcie szyi jest zbyteczne i należy go unikać. Uważa się, że pozycja z głową uniesioną do góry zmniejsza krwawienie żylne. Infiltracja skóry i tkanki podskórnej roztworem adrenaliny od 1 : 200 000 do 1 !500 000 na 15 minut przed nacięciem skóry zmniejsza krwawienie z płatów skórnych. U pacjentów, którym podawano adrenalinę, użycie halotanu, trójchloroetylenu lub cyklopropanu może spowodować' zaburzenia rytmu serca63. Niebezpieczeństwo to można zmniejszyć zachowując równowagę gazową lub w razie potrzeby podając dożylnie beta-blokery54.

Znieczulenie w neurochirurgii

Pierwsze zakończone sukcesem rozpoznanie i usunięcie guza mózgu miało miejsce w r. 18852. Cięcie prądem o wysokiej częstotliwości (diatermię) wprowadzono w r. 19283. Pierwsza planowa operacja tętniaka mózgu odbyła się w r. 19324. O pierwszym zlokalizowaniu guza za pomocą EEG doniesiono w r. 19365, a za pomocą radioizotopów – w r. 1948°.

Szczególne problemy: 1. Nadciśnienie śródczaszlcowe. 2. Zły stan ogólny niektórych chorych. 3. Czas trwania operacji. 4. Utrzymanie drożności dróg oddechowych. Brak dostępu do rurki dotchawiczej i połączeń w czasie długich zabiegów, bezwzględna potrzeba utrzymania w pełni drożnych dróg oddechowych, niedopuszczanie do kaszlu i krztuszenia się, u niektórych chorych konieczność odsysania wydzieliny z tchawicy podczas operacji.

Znieczulenie do zabiegów diagnostycznych

ANGIOGRAFIA MÓZGOWA. Spopularyzowana przez Egona Moniza86 z Portugalii •-• sławnego z powodu leukotomii – w r. 1927, a rozwinięta przez Engeseta w r. 1944 i Lindgrena w r. 1947. Wykonuje się ją zwykle przezskórnie, podając do tętnicy szyjnej 40% diodon lub 60% urografinę średnia dawka 30 ml. Można stosować znieczulenie miejscowe, mimo że mogą wystąpić subiektywne objawy przekrwienia twarzy, gorąca i ból pozagałkowy. Niektórzy zalecają we wszystkich przypadkach anestezję sądząc, że towarzyszące jej rozszerzenie naczyń jest korzystne87.

TORBIELE ENTEROGENNE

Znacznie rzadziej niż torbiele oskrzelowopochodne spotyka się w klatce piersiowej torbiele pochodzące z przewodu pokarmowego, tzw. torbiele enterogenne lub zdwojenia przewodu pokarmowego.

W obrębie klatki piersiowej występują dwie postacie zdwojeń. Pierwsza to odsznu- rowane, zamknięte, prawdziwe torbiele kuliste lub owalnego kształtu, położone najczęściej wzdłuż przełyku lub za przełykiem i ściśle z nim związane, występujące zwykle w zakresie 2/3 dolnych części przełyku i położone przykręgosłupowo mogą one jednak pojawiać się także na każdej wysokości. Druga postać to uchyłkowe zdwojenie jelita rozpoczynające się w jamie brzusznej, przechodzące przez przeponę ku górze wzdłuż śródpiersia i nierzadko kończące się na szyi ścisłym połączeniem z trzonami kręgowymi. Obie postacie występują częściej po stronie prawej niż po lewej, mogą mieć lub nie komunikację z odpowiednią częścią przewodu pokarmowego. Ich ściana składa się z okrężnej i podłużnej warstwy mięśni gładkich wraz ze splotami nerwowymi i błony śluzowej przełyku lub każdego innego odcinka przewodu pokarmowego, unaczynienie pochodzi z układu pokarmowego. Czasem nabłonek wyściełający torbiel ma charakter urzęsionego nabłonka występującego w prajeli- cie przed jego podziałem na przełyk i tchawicę, co świadczy o bardzo wczesnym powstawaniu zdwojenia. Wielkość torbieli jest bardzo różna ¦- od 1 cm średnicy do tworów zajmujących nawet całą połowę klatki piersiowej.