-4. Polecano połączenie anestezji miejscowej z silną premedykacją do zabiegów wewnątrzgałkowych. Podaje się promazynę, prometazynę i petydynę w podzielonych dawkach, uzupełniając je po 60-90 minutach fenazocyną 1,2 do 3 mg dożylnie, a następnie wykonuje blokadę zagałkową147. Szeroko używana jest neuroleptanalgezja przy użyciu droperidolu i fentanylu lub fenoperydyny.
Wada powstaje przed ukończeniem tworzenia się oskrzeli, tj. w 12-14 tygodniu życia płodowego. Polega na nadmiernym rozroście ślepo zakończonych oskrzelek końcowych i gromadzeniu się tam śluzu. Następuje nieprawidłowe różnicowanie się mezenchymy wokół rozgałęzień oskrzelowych i brak wytwarzania się płuca przed- pęcherzykowego. Pierwsze oddechy powodują opróżnienie zakończeń oskrzelowych i ich zmianę na twory torbielowate. Zmiany prawie zawsze obejmują jeden płat, bardzo rzadko dwa płaty lub całe płuco, wyjątkowo występują obustronnie. Płat zajęty jest wyraźnie większy od prawidłowego. Powiększony odcinek płuca wywiera ucisk na sąsiednią tkankę płucną, powodując niedodmę, przemieszcza śródpier- sie i stwarza obraz ostrej niewydolności oddechowej. Klatka piersiowa po stronie wady jest bardziej uwypuklona i szersza niż po stronic zdrowej. Konsystencja płata przypomina ciężką gąbkę bez miąższu lub z bardzo skąpym i nieprawidłowym miąższem płucnym na obwodzie. Najczęściej jest to torbielowata masa, z torbielami różnego kształtu i wielkości rozróżnia się trzy rodzaje zmian: duże przestrzenie torbielowate, średnie – ułożone w większym skupieniu oraz bardzo małe torbielki, utworzone z ciasnych skupień poskręcanych kanałów oskrzelowych. W przypadku zajęcia całego płuca można stwierdzić brak jego podziału na płaty.
Leczenie. Rozpoznanie sekwestracji płuca jest jednoznacznym wskazaniem do leczenia operacyjnego. Przeprowadza się je zwykle po ustąpieniu nawału zapalnego: antybiotyki powinno się podać przed operacją i po operacji. W przypadku sekwestracji wewnątrzpłatowej zmianę usuwa się wraz z całym płatem dyssekcja zmiany z miąższu płata lub resekcja segmentarna nie jest wskazana ze względu na brak anatomicznej granicy między zmianą a prawidłowym miąższem. Sekwestrację ze- wnątrzpłatową usuwa się jak dodatkowy płat. Jedynym problemem technicznym jest poszukiwanie i dyssekcja naczynia tętniczego jest to szczególnie trudne w przypadku zrostów między płatem dolnym a przeponą i kątem przeponowe-sercowym, wytworzonych przez nawracające zapalenia. Tętnica błądząca odchodząca od aorty
-1. Należy unikać wszelkich przyczyn mogących powodować poruszanie się pacjenta, kaszel lub skurcz mięśnia okrężnego oka, gdyż wywołany przez to wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego może spowodować wypadnięcie tęczówki lub ciałka szklistego.
-2. Z tego samego powodu należy starać się opanować kaszel i wymioty w okresie pooperacyjnym. 3. Niepokój w okresie pooperacyjnym często wymaga domięśniowego podawania 5-10 mg diazepamu, 5-10 ml paraldehydu lub 20-50 mg chloropromazyny.
PNEUMOENCEFALOGRAFIA. Pionierem był Dandy w r. 191901. Powietrze do układu komorowego wprowadza się od dołu. Istnieje niebezpieczeństwo wklinowania i zatoru powietrznego. Nie powinno się tego badania wykonywać w przypadku nadciśnienia śródczaszkowego. Chorego umieszcza się w pozycji siedzącej.
-1. Wstrzyknięcie podpotyliczne. Po zgięciu szyi wprowadza się igłę do zbiornika wielkiego, aspiruje płyn i wstrzykuje powietrze. 2. Wstrzyknięcie lędźwiowe. Nakłucie lędźwiowe, aspiracja płynu, wstrzyknięcie powietrza.
Leczenie. Rozpoznanie rozedmy płatowej jest wskazaniem do operacyjnego usunięcia płata rozedmowego. Postępowanie takie jest leczeniem najbezpieczniejszym, rokującym dobrze. Ciężki stan dziecka, obecność towarzyszącej wady serca lub bardzo wczesny wiek nie powinny być uważane za przeciwwskazania do operacji. Odwrotnie, ukazały się doniesienia o jednoczesnej korekcji chirurgicznej towarzyszącej wady serca. W stanach bardzo ciężkiej niewydolności oddechowej można dokonać nakłucia igłą płata rozedmowego lub nawet ją podłączyć do zestawu butli ssących w celu od- barczenia płuca na czas potrzebny do zorganizowania operacji. Także anestezjolog pozostawia dziecko na własnym oddechu w czasie znieczulania do momentu otwarcia klatki piersiowej.
agenezją płuca, odmą oplucnową i torbielą oskrzelowopochodną z nadciśnieniem. Obraz rtg jest bardzo typowy, stwierdza się ponadto narastanie zmian w czasie powtarzania badania. Wydaje się, że w większości przypadków nie ma wskazań do rozszerzenia diagnostyki rtg o zdjęcia warstwowe, bronchografię lub angiopneumo- nograflę, choć w piśmiennictwie metody te są przytaczane. Doniesienia o towarzyszących wadach naczyniowych usprawiedliwiają niekiedy wykonanie angiopneumo- nografli (21).