Rozpoznanie sekwestracji płuca

Leczenie. Rozpoznanie sekwestracji płuca jest jednoznacznym wskazaniem do leczenia operacyjnego. Przeprowadza się je zwykle po ustąpieniu nawału zapalnego: antybiotyki powinno się podać przed operacją i po operacji. W przypadku sekwestracji wewnątrzpłatowej zmianę usuwa się wraz z całym płatem dyssekcja zmiany z miąższu płata lub resekcja segmentarna nie jest wskazana ze względu na brak anatomicznej granicy między zmianą a prawidłowym miąższem. Sekwestrację ze- wnątrzpłatową usuwa się jak dodatkowy płat. Jedynym problemem technicznym jest poszukiwanie i dyssekcja naczynia tętniczego jest to szczególnie trudne w przypadku zrostów między płatem dolnym a przeponą i kątem przeponowe-sercowym, wytworzonych przez nawracające zapalenia. Tętnica błądząca odchodząca od aorty

piersiowej ma przebiog poprzeczny lub skośny, jest gruba i zwykle lepiej widoczna, odchodząca zaś od aorty brzusznej jest zwykle nieco węższa, przebija przeponę i może przebiegać częściowo w więzadle płucnym, zanim wniknie w tkankę sekwestrującą. W razie przypadkowego przecięcia natychmiast obkurcza się i chowa pod przeponę, stwarzając trudne warunki do opanowania krwotoku (ryc. 4-16).

Powikłania pooperacyjne i śmiertelność są bardzo niewielkie jeśli wykona się operację przed wielokrotnymi nawrotami zakażenia, uzyskuje się pełny powrót do zdrowia.

Badanie morfologiczne wyciętej zmiany dobrze jest oceniać wspólnie z chirurgiem znającym anatomiczne warunki operacyjne, inaczej bowiem patologowi trudno czasem jest ustalić zwłaszcza zmiany naczyniowe.