Leczenie zachowawcze przebiega opornie, wikła się częstymi zaostrzeniami procesu ropnego. Decyzja leczenia operacyjnego jest trudna, gdyż zmiany często są rozległe i często obustronne. Jednocześnie obserwuje się wyjątkowo ciężkie i powikłane przebiegi pooperacyjne, co w torakochirurgii dziecięcej jest rzadkością. Wydaje się, że zmiany obustronne nie powinny być operowane w rozstrzeniach jednostronnych czasem zachodzi potrzeba usunięcia całego płuca.
Obserwuje się duszność, okresową sinicę, kaszel, przedłużony i słyszalny wydech, różnego stopnia przyśpieszenie czynności serca i oddechu. Objawy te narastają przy karmieniu. Klatka piersiowa po stronie rozedmy może być bardziej uwypuklona. Nad polem przylegania rozedmowego płata odgłos opultowy jest nadmiernie jawny, szmery oddechowe są osłabione.
Badanie rtjj wykazuje obecność rozległego rozjaśnienia w obrębie jednego z pól płucnych, zajmującego część lub całą połowę klatki piersiowej. Rysunek oskrzelowo- -naczyniowy w obrębie rozjaśnienia jest zachowany. Stwierdza się niedodmę pozostałego miąższu płucnego, spłaszczenie przepony i poszerzenie międzyżebrzy strony zajętej, przemieszczenie śródpiersia w stronę przeciwną. Na zdjęciu przeglądowym przednio-tylnym często stwierdza się przechodzenie strefy rozjaśnienia na przeciwną stronę klatki piersiowej tę przepuklinę przednią uwidacznia się wyraźnie na zdjęciu bocznym w postaci rozległej, przejrzystej przestrzeni między mostkiem a śródpier- siem, odsuwającej śródpiersie ku tyłowi. W czasie fluoroskopii nie stwierdza się zmian w obrazie płata w czasie oddychania (ryc. 4-11).
Torbiele oskrzełowopochodne powstają w różnych stadiach rozwoju układu oddechowego wskutek odsznurowania się jego zawiązków we wczesnym okresie lub części rozwijającej się tkanki oskrzelowo-płucnej w późniejszych etapach rozwoju.
Torbiele powstające najwcześniej znajdują się zwykle w bliskim sąsiedztwie przełyku, tchawicy, wnęk płucnych. Często są ściśle zespolone ze ścianą przełyku lub tchawicy. Występują w postaci niezbyt regularnych, okrągłych lub owalnych, najczęściej grubościennych guzów różnej wielkości, zwykle pojedynczo, częściej po prawej stronie śródpiersia. Klasyczny w tej chwili podział Maiera (1948) wyróżnia torbiele przytchawicze, umiejscowione w rozwidleniu tchawicy, wnękowe i przy- przełykowe. Mogą jednak znajdować się między tchawicą a przełykiem, śródściennie
W momencie urodzenia oddechowa jednostka płuca składa się z trzech pokoleń oskrzelek oddechowych, pokolenia przewodów pęcherzykowych i końcowych skupisk woreczków oddechowych. Dalszy rozwój układu oddechowego urodzeniu (ryc. 4-2 i ryc. 4-3).
Od początku powstawania endodermalny zawiązek drzewa oskrzelowego wzrasta w otaczającą go pierwotną mezenchymę, która modeluje się do kształtu poszczególnych rozgałęzień i jednocześnie indukuje i umożliwia prawidłowy rozwój drzewa oskrzelowego.
-2. Gdy konieczna jest współpraca chorego w któiymś etapie operacji, np. przy lokalizacji subiektywnych zjawisk. 3. W niektórych nagłych przypadkach, gdy szybkie narastanie ciśnienia śródczaszkowego może szczególnie zwiększać niebezpieczeństwo anestezji, np. przy krwawieniu z tętnicy środkowej mózgu.
-4. Gdy nie ma warunków do sprawnego przeprowadzenia anestezji. 5. Gdy stan ogólny chorego stanowi przeciwwskazanie do anestezji. Anestezja: PREMEDYKACJA. Powinno się odstawić leki uspokajające, a szczególnie narkotyczne środki przeciwbólowe w przypadku:
-6. Uraz operacyjny może powodować krwotok lub niedokrwienie mózgu, a często obydwa te zjawiska. Nierzadko bardzo blisko okolicy operowanej znajdują się ważne dla życia struktury. Anestezjolog musi bacznie obserwować ważne dla życia funkcje za pomocą skutecznego monitorowania.
-7. Stosowanie diatermii nakazuje stosowanie metod niewybuehowych. 8. W ułożeniu głową wyżej może dojść do zatoru powietrznego. Hemodynamika mózgu7. Choć można mierzyć tak przepływ mózgowy, opór naczyń mózgowych, jak i nasilenie metabolizmu mózgu, ich znaczenie i wzajemny stosunek nie są całkowicie jasne. Należy traktować mózg raczej jako kilka narządów w obrębie spójnej struktury, lecz z różnym zapotrzebowaniem czynnościowym i oddzielną charakterystyką miejscowego przepływu krwi, co niekoniecznie znajduje odbicie w pomiarach dotyczących całości.
Istnieje wiele klasyfikacji niedorozwoju płuc – odnoszą się one do stopnia, sposobu i liczby podziałów oskrzeli. 1) aplazja oskrzelowo-płucna, odpowiadająca wcześniejszej nazwie agenezji
-2) dysplazja oskrzelowo-płucna, odpowiadająca wcześniejszej nazwie aplazji 3) hipoplazja oskrzelowo-płucna, w której całe płuco jest zmniejszone albo nie wykształca się jeden lub więcej płatów. Takie określenie hipoplazji sugeruje obecność tkanki pęcherzykowej w niedorozwiniętym płucu, co stoi w sprzeczności z opisem hipoplazji przedstawionym wyżej