Operacje na okrężnicy i odbytnicy. Niezbędne jest pełne zwiotczenie i obkurczenie jelit. Przydatna jest analgezja zewnątrzoponowa lub podpajęczynówkowa z płytką anestezją lub płytka anestezja z użyciem środków zwiotczających. W związku ze znacznym często krwawieniem zestaw do przetoczenia krwi itp. musi być gotowy do natychmiastowego użytku. Wskazana jest intubacja dotchawicza.
-1. Uniknięcie dalszego wzrostu ciśnienia śródczaszkowego, co może się zdarzyć podczas anestezji, szczególnie jeśli dopuści się do kaszlu lub krztuszenia się. 2. Przytomny chory utrzymuje drożność dróg oddechowych, a oddychanie jest często spokojniejsze niż w anestezji.
WADY ZNIECZULENIA MIEJSCOWEGO: 1. Nieprzydatne u dzieci. 2. Niezadowalające u nie współpracujących dorosłych. Jeżeli dojdzie do pogorszenia świadomości, trzeba na siłę zapobiec ruchom głowy i kończyn.
Problemy otwartej odmy opiumowej. W zwykłych warunkach płuca są rozprężone dzięki: 1) działaniu ciśnienia atmosferycznego na pęcherzyki płucne.
-2) przyleganiu do siebie obu blaszek opłucnej wskutek napięcia powierzchniowego cienkiej warstwy płynu, która je rozdziela. Gdy klatka piersiowa zostanie otwarta, ciśnienie wywierane na powierzchnię pęcherzyków i opłucnej staje się równe atmosferycznemu, a elastyczność (tzw. skok sprężysty) płuc powoduje ich spadnięcie.
-1. Drenaż komorowy. Chirurg nakłuwa komorę boczną i usuwa płyn aż do obniżenia ciśnienia. 2. Drenaż podpajęczynówkowy58. Kontrolowany upływ płynu mózgowo-rdzeniowego przez cewnik wprowadzony do przestrzeni podpajęczynówkowej w okolicy lędźwiowej. Nie upuszcza się płynu, zanim nie zostanie otwarta opona twarda, by nie dopuścić do wklinowania. Poleca się również drenaż podczas niektórych operacji, gdy sam mózg jest nie zmieniony, np. plastyki z powodu płynotoku czy operacje wodogłowia50.
Brat i Schmieden7 wywoływali bezdech głęboką anestezją eterową. M. Tiegel skonstruował aparat wytwarzający dodatnie ciśnienie aparat ten zastosował pionier torakochirurgii niemieckiej, Ferdynand Sauerbruch8.
Janeway i Green9 zaprojektowali urządzenie do mechanicznej sztucznej wentylacji. Franz Volhard (1872-1950) wykazał, że metoda stosowania dodatniego ciśnienia powoduje hiperkapnię. To spowodowało wprowadzenie metody insuflacji przez C. A. Els- berga (1871-1948)10, który wykorzystał pomysł S. J. Meltzera (1851-1920) i Leopolda Auera (1875-1948) stosowany u zwierząt11. Eisberg zalecał też intubację pod kontrolą wzroku12, zamiast intubacji na ślepo przez usta, którą stosował Franz Kuhn (1866- -1929)13, on również wykazał konieczność okresowego rozprężania płuc w czasie operacji. Wkrótce też do operacji torakochirurgicznych zastosowano rurkę o podwójnym świetle, zaprojektowaną do bronchospirometrii różnicowej14.
Agenezja, aplazja i hipoplazja płuc powstają wcześnie, w okresie podziału zawiązka tchawicy na dwa oskrzela główne, tj. w końcu 4 tygodnia życia zarodkowego (XII Horizon, dł. 4 mm).
Brak płuca – agenezja płuca. Nazwę agenezja zastrzeżono dla stanu całkowitego braku wykształcenia się płuc, oskrzeli, naczyń. Obustronna agenezja występuje bardzo rzadko. Nie dochodzi tu w ogóle do wytworzenia się zawiązków oskrzeli głównych – tchawica kończy sio ślepo na wysokości ostrogi. Wada ta, sama uniemożliwiająca przeżycie, kojarzy się zwykle z innymi ciężkimi zaburzeniami rozwojowymi. Częściej występuje agenezja jednostronna i to po stronie lewej. Brak tu jest wytworzenia się jednego z zawiązków
Lity zawiązek wspólnej żyły płucnej powstaje ze ściany przedsionka w 4 tygodniu (Horizon X, XI dł, 2,5-3 mm) w stadium 6-7 mm (Horizon XIV) udrażnia się i łączy w miejscu zawiązka tchawicy ze splotem okalającym prajelito. Splot ten w tym czasie drenuje do przednich i tylnych żył zasadniczych, łączących się z kolei ze splotem trzewnym drenującym do układu wrotnego. Jest to ważny moment rozwojowy w powstawaniu nieprawidłowego odpływu żylnego. Wspólna żyła płucna dzieli się na gałęzie lewą i prawą, które z kolei dzielą się dalej ujście żyły zostaje wchłonięte przez powiększający się lewy przedsionek razem z pierwszymi rozgałęzieniami, co daje w efekcie 4 żyły płucne z osobnymi ujściami. Proces ten kończy się w okresie Horizonu XX (dł. 25 mm).