Niewykształcenie się płuca – aplazja płuca

Nazwa aplazja płuca odnosi się do stanu, w którym po uszkodzonej stronie wykształca się zawiązek oskrzela głównego z pęczkiem lub bez pęczka zniekształconych oskrzeli płatowych, również z brakiem tkanki płucnej i naczyniowej. Stan ten różni się od agenezji jedynie odmiennym obrazem bronchoskopowym i bronchografiez- nym, a także — w przeciwieństwie do agenezji – podlega niekiedy leczeniu chirurgicznemu. Następuje ono w przypadku zagnieżdżenia się uporczywego zakażenia w szczątkowych oskrzelach, które zwykle nie poddaje się leczeniu zachowawczemu. Operacja polega na wycięciu szczątkowych elementów strony uszkodzonej.

Częściowy niedorozwój płuca – hipoplazja płuca. Stan hipoplazji, czyli niedorozwoju tkanki oskrzelowo-płucnej, różni się od aplazji płuca jedynie ilościowo, wykształca się tu więcej elementów drzewa oskrzelowego. Natomiast miąższ płucny nie wykształca się w ogóle lub w znikomej i nieregularnie rozłożonej ilości. Obrazy anatomiczne przedstawiają szeroki zakres redukcji i zniekształcenia tkanek oskrzelowo-płucnych.

Niedorozwój tkanki oskrzelowej przyjmuje postać różnie zmienionych podziałów i ich redukcji, oskrzeli ślepo zakończonych, skupionych na malej powierzchni, otoczonych zbitą tkanką łączną, czasem zmienionych rozstrzeniowo lub torbielowato. Miąższ płucny najczęściej nie rozwija się uważa się, że nie może rozwijać się przy braku prawidłowego drzewa oskrzelowego. Jednocześnie brak mezenchymy płucnej nie pozwala na dalszy prawidłowy rozwój i epitelizację drzewa oskrzelowego. Wadzie nierzadko towarzyszą zaburzenia rozwojowe oskrzela głównego – jego poszerzenie lub zwężenie, wady naczyń płucnych, jak zmieniony dopływ tętniczy i odpływ żylny oraz wady innych narządów: serca, nerek, układu kostnego.

About The Author

admin

Leave a Reply