Tchawica i oskrzela olbrzymie

Przeciwieństwem stanu zwężenia tchawicy jest tracheobronchomegalia. Powstaje wskutek ścieńczenia mięśni i redukcji włókien elastycznych w tylnej, błoniastej ścianie tchawicy. Powoduje to początkowo znaczne poszerzenie światła tchawicy i oskrzeli głównych, następnie w miarę fałdowania się ściany tchawicy rzeczywiście światło jej ulega zmniejszeniu, zwłaszcza w czasie wdechu. Ubytek mięśni i włókien elastycznych może nie być jednakowy na całej długości tchawicy – wtedy roz-szerzenia mają charakter segmentarny. Rozpoznanie ustala tracheograiia. Klinicznie wcześniej powstają zakażenia górnych dróg oddechowych, szybko nawracają, stają się przewlekłe.

Leczenie ogranicza się do zapobiegania infekcjom, niekiedy poleca się wycięcie nadmiaru pofałdowanej błony śluzowej. Zwiotczenie tchawicy

Przewagę stridoru wydechowego obserwuje się w tzw. tracheomalacji, polegającej na uogólnionym opóźnieniu rozwoju chrząstek tchawiczych. Może to być zmniejszenie liczby, rozmiarów lub grubości płytek chrzęstnych, często bardziej nasilone w dalszej części tchawicy, czasem brak również podłużnych włókien mięśniowych w części błoniastej. Powoduje to nieraz znacznego stopnia wiotkość tchawicy i jej zwężenie się w czasie wydechu, objawiające się przedłużeniem wydechu, dusznością, kaszlem i napadami sinicy. W miarę upływu czasu chrząstki tchawicze osiągają prawidłowy rozwój i usztywnienie tchawicy staje się prawidłowe.