TCHAWICA

Spotyka się opisy całkowitego lub częściowego braku tchawicy, a także różnego stopnia jej niedorozwoju. Wady te kojarzą się zwykle z innymi ciężkimi uszkodzeniami, jak: cyklopia, acephalia, acarclia, uniemożliwiającymi przeżycie, także z wrodzonym brakiem krtani i wadami ściany klatki piersiowej, jak rozszczep mostka. Interesujące jest, że przy braku tchawicy płuca i oskrzela mogą być prawidłowo wykształcone wtedy oskrzela główne łączą się bezpośrednio z krtanią, a przy jej braku ostroga lub połączone oskrzela główne mają szeroką łączność z przełykiem. Przy braku innych letalnych wad przez przetokę przełykowo-oskrzelową odbywa się początkowa wymiana gazowa. Stan ten stwarza bardzo ostrą postać niewydolności oddechowej, wymaga szybkiego rozpoznania oraz podawania tlenu do prze- łyku.

Przepuklina brzuszna

Przepuklina brzuszna. Stosowana jest anestezja ze zwiotczeniem. Przy ekstubacji należy zapobiegać dławieniu się i kaszlowi, co zwiększa ciśnienie na szew.

Analgezja zewnątrzoponowa lub podpajęczynówkowa, stosowana u pacjentów w dobrym stanie ogólnym, ułatwia zamknięcie rany przez obkurczenie jelit. Przepukliny brzuszne dużych rozmiarów upośledzają wentylację w okresie pooperacyjnym i wymagają albo planowego stosowania respiratora w okresie pooperacyjnym, albo wykonania operacji w dwóch etapach.

Niewykształcenie się płuca – aplazja płuca

Nazwa aplazja płuca odnosi się do stanu, w którym po uszkodzonej stronie wykształca się zawiązek oskrzela głównego z pęczkiem lub bez pęczka zniekształconych oskrzeli płatowych, również z brakiem tkanki płucnej i naczyniowej. Stan ten różni się od agenezji jedynie odmiennym obrazem bronchoskopowym i bronchografiez- nym, a także — w przeciwieństwie do agenezji – podlega niekiedy leczeniu chirurgicznemu. Następuje ono w przypadku zagnieżdżenia się uporczywego zakażenia w szczątkowych oskrzelach, które zwykle nie poddaje się leczeniu zachowawczemu. Operacja polega na wycięciu szczątkowych elementów strony uszkodzonej.

KANIULACJA TĘTNICY

KANIULACJA TĘTNICY. Neuroradiolog może planować przezskórne skaniulowanie tętnicy udowej lub ramiennej. Dobre wyniki daje neuroleptanalgezja91 lub płytka anestezja.

WENTRYKULOGRAFIA. Wykonana po raz pierwszy przez Dandy’ego (1886-1946) w r. 19 1 802. Wykonuje się dwa otwory trepanacyjne, po obu stronach czaszki, Do obu komór bocznych wkłada się kaniule. Aspiruje się płyn mózgowo-rdzeniowy i zastępuje go tlenem. Proponowano stosowanie podtlenku azotu zamiast tlenu93. Można również stosować Myodil. Na radiogramach uwidaczniają się wtedy zarysy układu komorowego. To badanie jest zwykle wykonywane u chorych z nadciśnieniem śródczaszkowym.

PRZYCZYNY UTRUDNIONEGO ODDYCHANIA

PRZYCZYNY UTRUDNIONEGO ODDYCHANIA: 1. SPADNIĘCIE PŁUCA ORAZ PRZEMIESZCZENIE ŚRÓDPIERSIA. 2. ODDECH PARADOKSALNY (zwany czasem wewnętrznym oddechem paradoksalnym, w odróżnieniu od oddechu paradoksalnego zewnętrznego, widywanego przy niedrożności dróg oddechowych lub w IV okresie anestezji, gdy klatka piersiowa i brzuch poruszają się w sposób paradoksalny – klatka piersiowa zapada się w czasie wdechu). Gdy sztywna ściana klatki piersiowej przestaje podtrzymywać tkankę płucną, ma ona tendencję do przemieszczania się pod wpływem zmian ciśnienia w oskrzelach, wyższego podczas wydechu, niższego podczas wdechu. Zmiany te są znikome przy spokojnym oddychaniu, narastają przy oddechu głębokim lub przy częściowo niedrożnych drogach oddechowych, a są najsilniejsze w czasie kaszlu. Spadnięte płuco po stronie odmy opłucnowej opróżnia się coraz bardziej z każdym wdechem, w miarę jak powietrze przesuwa się zeń do płuca rozprężonego. Podczas wydechu, w miarę jak zmniejszają się wymiary klatki piersiowej, płuco rozprężone wciska część już zużytego powietrza do płuca spadniętego (reszta powietrza zostaje przesunięta do tchawicy). W ten sposób płuco spadnięte rozpręża się w czasie wydechu, a zapada w czasie wdechu i, z uwagi na dużą objętość zużytego powietrza przemieszczającego się z płuca spadniętego do rozprężonego, wymiana gazowa w zdrowym płucu nie może być skuteczna (zjawisko zwiększonej przestrzeni martwej). Powietrze przesuwane z jednego płuca do drugiego nazywane jest czasem powietrzem wahadłowym.

Technika znieczulenia elektrycznego

Technika znieczulenia elektrycznego. Technika ta została szeroko zbadana na zwierzętach, doświadczenie w odniesieniu do ludzi jest niewielkie. WPROWADZENIE. Może być bolesne lub budzić lęk, jest względnie wolne. Indukcja trwa zwyklp kilka minut. Jeżeli wykonywana jest zbyt szybko, mogą wystąpić drgawki, zatrzymanie oddechu i krążenia.

ROZMIA^RY GŁOWY. Wymagany prąd jest proporcjonalny do kwadratu średnicy głowy. Zwierzęta małe (7,5 cm średnicy) wymagają około 18 mA. Człowiek (17,5 cm średnicy) wymaga około 98 mA średniego prądu lub 500 mA prądu szczytowego, jeżeli przepływa on przez 20% czasu anestezji. Wynikają z tego pewne problemy, włączając w to ból wywołany silnym prądem elektrycznym.

Nerw łzowy

Nerw łzowy, podoczodołowy, nad- i podbloczkowy łącznie zaopatrują górną powiekę, górną część dołka łzowego i kanalik górny. Blokada ich jest możliwa w miejscach wyjścia z czaszki.

Akinezja, czyli zablokowanie nerwu twarzowego, jest niezbędne przed wszystkimi zabiegami wewnątrzgałkowymi w analgezji miejscowej, w celu zapobiegnięcia kurczowi powiek.

-1. Metoda Van Linta121 była użyta jako pierwsza do wywołania akinezji przy usuwaniu zaćmy. Z punktu leżącego na wysokości dolnego brzegu oczodołu 1 cm od brzegu bocznego podaje się roztwór środka analgetycznego najpierw do góry, następnie poziomo pomiędzy mięśnie i kości.