-1. Należy unikać wszelkich przyczyn mogących powodować poruszanie się pacjenta, kaszel lub skurcz mięśnia okrężnego oka, gdyż wywołany przez to wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego może spowodować wypadnięcie tęczówki lub ciałka szklistego.
-2. Z tego samego powodu należy starać się opanować kaszel i wymioty w okresie pooperacyjnym. 3. Niepokój w okresie pooperacyjnym często wymaga domięśniowego podawania 5-10 mg diazepamu, 5-10 ml paraldehydu lub 20-50 mg chloropromazyny.
PNEUMOENCEFALOGRAFIA. Pionierem był Dandy w r. 191901. Powietrze do układu komorowego wprowadza się od dołu. Istnieje niebezpieczeństwo wklinowania i zatoru powietrznego. Nie powinno się tego badania wykonywać w przypadku nadciśnienia śródczaszkowego. Chorego umieszcza się w pozycji siedzącej.
-1. Wstrzyknięcie podpotyliczne. Po zgięciu szyi wprowadza się igłę do zbiornika wielkiego, aspiruje płyn i wstrzykuje powietrze. 2. Wstrzyknięcie lędźwiowe. Nakłucie lędźwiowe, aspiracja płynu, wstrzyknięcie powietrza.
Leczenie. Rozpoznanie rozedmy płatowej jest wskazaniem do operacyjnego usunięcia płata rozedmowego. Postępowanie takie jest leczeniem najbezpieczniejszym, rokującym dobrze. Ciężki stan dziecka, obecność towarzyszącej wady serca lub bardzo wczesny wiek nie powinny być uważane za przeciwwskazania do operacji. Odwrotnie, ukazały się doniesienia o jednoczesnej korekcji chirurgicznej towarzyszącej wady serca. W stanach bardzo ciężkiej niewydolności oddechowej można dokonać nakłucia igłą płata rozedmowego lub nawet ją podłączyć do zestawu butli ssących w celu od- barczenia płuca na czas potrzebny do zorganizowania operacji. Także anestezjolog pozostawia dziecko na własnym oddechu w czasie znieczulania do momentu otwarcia klatki piersiowej.
agenezją płuca, odmą oplucnową i torbielą oskrzelowopochodną z nadciśnieniem. Obraz rtg jest bardzo typowy, stwierdza się ponadto narastanie zmian w czasie powtarzania badania. Wydaje się, że w większości przypadków nie ma wskazań do rozszerzenia diagnostyki rtg o zdjęcia warstwowe, bronchografię lub angiopneumo- nograflę, choć w piśmiennictwie metody te są przytaczane. Doniesienia o towarzyszących wadach naczyniowych usprawiedliwiają niekiedy wykonanie angiopneumo- nografli (21).
Wzrastającą liczbę niewielkich operacji wykonuje się obecnie u pacjentów przebywających w szpitalu przez jeden dzień i powracających do domu w kilka godzin po zakończeniu anestezji. Najlepszą opiekę zapewnia takim pacjentom oddział dzienny. Powinni oni przejść normalne badanie przedoperacyjne, a wszystkie badania dodatkowe powinny być przeprowadzone wcześniej w systemie ambulatoryjnym. Swoją rolę do odegrania ma tu przychodnia anestezjologiczna.
Polecano stosowanie ketaminy do leczenia oparzeń, szczególnie gdy zbliznowacenie w obrębie szyi utrudnia utrzymanie drożności dróg oddechowych. Dawka wynosi około
-2 mg/kg masy ciała dożylnie lub 10 mg/kg domięśniowo. Nie jest to metoda przydatna do wielokrotnych zmian opatrunków u oparzonych, jeśli są oni odżywiani w sposób naturalny, gdyż anestezja ketaminą nie zawsze zabezpiecza przed aspiracją treści żołądka do dróg oddechowych161.
Może dojść do przypadkowego wstrzyknięcia gazu do aorty, żyły głównej dolnej, przestrzeni zaotrzewnowej, co powoduje ucisk na żyłę główną, narządów powietrznych lub ściany brzucha. Ciśnienie śródbrzuszne nie powinno przekraczać 30 cm H,0 (2,9 kPa), co zapewnia dobre warunki chirurgowi. Dwutlenek węgla jest wchłaniany i może zostać usunięty przez hiperwentylację i wentylację kontrolowaną. Użycie N,0 zamiast CO, daje mniejszą ilość zaburzeń, lecz wprowadza ryzyko wybuchu111. Połączenie płytkiej anestezji z intubacją dotchawiczą i środkiem zwiotczającym jest wygodne i znacznie korzystniejsze niż metody z zachowaniem oddechu własnego, przy których istnieje znaczne niebezpieczeństwo zaburzeń rytmu115. Możliwe jest wykonanie tego zabiegu w analgezji nasiękowej, lecz jest to niezbyt przyjemne dla pacjenta116. Cały gaz należy usunąć na zewnątrz pod koniec operacji.