Badanie bronchógraficzne

o wyraźnych cieńszych lub grubszych ścianach z obecnością poziomu płynu lub bez niego. Torbiele ulegające rozdęciu nabierają mniej regularnego kształtu: przy znacznym powiększeniu torbieli dołączają się objawy uciskowe – niedodma sąsiednich odcinków płuc, przemieszczenie śródpiersia. Czasem stwierdza się wielokomorowość torbieli i krzyżujące się w jej obrębie pasma niekiedy trudno ją odróżnić od odmy opłucnowej. Małe i średnie torbiele komunikujące wykazują zmienną wielkość, cza-sem mogą zanikać przy głębokim wydechu.

Badanie bronchógraficzne pozwala na dokładniejsze określenie położenia torbieli przez ocenę modelującego się na niej drzewa oskrzelowego można także wówczas wykryć dodatkowe zaburzenia rozwojowe oskrzeli. Czasem środek cieniujący przecieka do torbieli.

Torbiele niekomunikujące w obrazie rtg mają charakter gładkich, okrągłych lub owalnych, jednolitych cieni różnej wielkości. Ich dokładniejszy stosunek do otaczających narządów można wykazać na zdjęciach warstwowych wykonanych na poziomie rozwidlenia tchawicy, zwłaszcza przy podejrzeniu torbieli w miejscu ostrogi, zdjęciach z łykiem środka cieniującego w przełyku i w czasie tracheografii. Przeglądowe zdjęcie w pozycji bocznej z łykiem środka cieniującego w przełyku uwidoczni każdy twór umiejscowiony między przełykiem a tchawicą i odsuwający oba te narządy od siebie. Torbiel śródścienna da wówczas obraz zwężenia przełyku.