Torbiele śródścienne

a jeżeli ona się wytwarza, to torbiel ulega opróżnieniu i najczęściej zakażeniu. Nawracające i uporczywe zakażenia zmieniają niekiedy obraz morfologiczny torbieli oskrzelowopochodnej, nabłonek ulega metaplazji na wielowarstwowy płaski, mogą pojawiać się zwapnienia w ścianie, która ulega znacznemu zwłóknieniu, powstaje również odczyn zapalny w otoczeniu. Wtedy trudno niekiedy jest odróżnić torbiel wrodzoną od nabytej (ryc. 4-9).

Torbiele śródścienne lub przylegające do przełyku mają czasem budowę mieszaną, to jest składającą się z warstwy okrężnej i podłużnej mięśni jak w przełyku, a wysłane są nabłonkiem walcowatym urzęsionym lub nieurzęsionym, albo sześciennym -¦ jak prajelito. W odróżnieniu od „czystych” torbieli oskrzelowych nazywa się je czasem torbielami przełykowymi. Do nich należy też odrębna postać, mianowicie mnogie drobne torbiele gruczołów śluzowych błony podśluzowej przełyku (29, 31, 35).

Torbiele powstające odpowiednio później w czasie życia płodowego lokalizują się wzdłuż przebiegu oskrzeli aż do obwodu płuca. Powstają wskutek wadliwego rozwoju lub odszczepienia się części oskrzeli, oskrzelek i nawet oskrzelek oddechowych. Ich charakter jest nieco inny. Najczęściej, choć nie zawsze, mają utrzymaną komunikację z drogami oddechowymi, ściany ich są cieńsze. Przedstawiają się zwykle w postaci kulistych przestrzeni powietrznych, występują pojedynczo, choć opisywane są torbiele mnogie, np. w obu płucach. Ograniczone są najczęściej do jednego płata, mogą być jedno- lub wielokomorowe. Wypełnione powietrzem mają charakter stacjonarny, jednak już wcześniej może wyzwolić się mechanizm wentylowy, roz- dymając torbiel do wielkich rozmiarów ze wszystkimi skutkami ucisku na sąsiednią tkankę płucną i śródpiersie. Może również ulec zakażeniu, obserwuje się wówczas w badaniu rtg poziom płynu w jej obrębie (ryc. 4-10).