Niedrożność dróg oddechowych po wycięciu tarczycy. Możliwe przyczyny. 1. WTÓRNY KRWOTOK, wywierający ucisk na tchawicę i wymagający natychmiastowego usunięcia krwiaka.
-2. OBRZĘK KRTANI, zwykle pojawiający się na 2-3 dzień po operacji. Rozpoznaje się go laryngoskopią pośrednią i jeśli świst wdechowy niebezpiecznie narasta, konieczna może być tracheostomia na okres około 5 dni. Rozwiązaniem tymczasowym jest intubacja dotchawicza utrzymywana przez 1-3 dni.
Podanie bezpośrednio po wprowadzeniu do anestezji 500 mg acetazolamidu dożylnie w znacznym stopniu zapobiega wzrostowi ciśnienia wewnątrzgałkowego, spowodowanemu przez sukcynylocholinę. Acetazołamid jest inhibitorem anhydrazy węglanowej i wpływa na produkcję cieczy wodnistej185. Powoduje poza tym diurezę, depresję ośrodkowego układu nerwowego, utratę potasu, kwasicę metaboliczną i zmianę odpowiedzi ośrodka oddechowego na C02. Nie ma wpływu ani na wielkość źrenicy, ani na odpływ z oka. Polecano również mannitol w dawce 0,5-1,5 g/kg masy ciała lub mocznik w dawce 1 g/kg masy ciała136.
Zwalczanie bólu pooperacyjnego. Są pewne dowody, że diacetylomorfina (heroina) w dawce 2,5-5,0 mg powoduje rzadziej nudności i wymioty niż morfina. Morfina podwyższa również ciśnienie wewnątrzjelitowe, co w przypadkach ostrego zapalenia uchyłka lub po zespoleniach może spowodować pęknięcie jelita. W tych przypadkach korzystniejsza jest petydyna3. (Patrz także: Symposium on Post-operative Pain, Br. J. Anest., 1967, 39, Sept.).
Badanie morfologiczne nie zakażonej torbieli wykazuje również elementy budowy oskrzela – nabłonek walcowaty (epithelium columnare), chrząstkę, włókna sprężyste i mięśni gładkich. Badanie to decyduje o rozpoznaniu torbieli oskrzelowopochodnej w obu jej postaciach i łączy je w jedną grupę wad rozwojowych układu oddechowego. Wielu autorów zajmuje inne stanowisko, nazywając torbielami oskrze- lowopochodnymi jedynie torbiele zlokalizowane w śródpiersiu, a wrodzonymi torbielami płuca lub prawdziwymi torbielami powietrznymi płuca – torbiele zlokali-zowano w miąższu płucnym.
Mogą obejmować różnej długości odcinki począwszy od szczeliny gardłowo- -krtaniowej, do połączenia w jedno światło obu struktur, aż do ostrogi, czasem z częścią oskrzela głównego. Patterson (1969) podzielił je na trzy grupy zależnie od rozległości: szczelina krtaniowo-przełykowa, częściowa szczelina lcrtaniowo- -tchawiczo-przełykowa i całkowita szczelina krtaniowo-tchawiczo-przełykowa.