Anestezja dooskrzelowa

Anestezję dooskrzelową (do jednego płuca) pierwsi opisali Gale i Waters15. Pod wpływem sugestii Harolda R. Griffitha w r. 1935 Archibald16 opisał bloker oskrzelowy. Crafoord ze Sztokholmu opisał swoją metodę sztucznej wentylacji za pomocą mechanicznego spiropulsatora Frenchnera17. Metoda ta powstała w r. 193818 a inspiracją był pomysł K. H. Giertza, szwedzkiego chirurga, niegdyś asystenta Sauerbrucha uprościli ją i rozwinęli Guedel19 i Nosworthy (1941)20. Zalecali oni wentylację kontrolowaną przerywanym uciskaniem worka oddechowego w układzie zamkniętym z użyciem cyklopro- panu. Metodę tę, tylko z użyciem eteru, wprowadzili wcześniej Guedel i Treweek w r. 193421. Cyklopropan cieszył się dużą popularnością przez około 10 lat począwszy od r. 1935, lecz obecnie jest rzadko stosowany. Wprowadzenie środków zwiotczających znacznie ułatwiło kontrolowanie oddychania.

Aparaty Pinsona22, Trier Morcha (wtedy z Danii)28 i Blease’a24 jako pierwsze służyły do sztucznego oddychania. Boczną torakotomię stosuje się do: 1) operacji płuc, opłucnej, przełyku i wielkich naczyń, 2) uzyskania dostępu do pnia współczulnego i do trzonów kręgów, 3) w przypadkach urazów klatki piersiowej, 4) operacji guzów śródpiersia, 5) operacji na zamkniętym sercu, 6) operacji żeber.

Środkową sternotomię stosuje się do: 1) operacji guzów przedniego śródpiersia (np. grasiczaków czy wycięcia grasicy u chorych z miastenią), 2) operacji na otwartym sercu, 3) operacji dużego wola zamostkowego.