OKULISTYKA

W czasie zabiegów wewnątrzgałkowych gwałtowny wzrost ciśnienia śródgałkowego powyżej przyjętych jako norma 15-25 mm Hg (1,5-2,4 kPa) spowodowany wymiotami, kaszlem, krztuszeniem się lub skurczem mięśnia okrężnego oka, może doprowadzić do przemieszczenia tęczówki lub ciałka szklistego do rany. Dlatego też w przeszłości operacje te wykonywano w znieczuleniu miejscowym. (To właśnie niska jakość anestezji w Wiedniu 1880 roku pobudziła Karla Kollera do poszukiwania praktycznych sposobów miejscowej analgezji oka i zastosowania kokainy do tego celu – dało to początek całej koncepcji miejscowej analgezji w chirurgii). Obecnie dzięki postępom anestezji również operacje zaćmy można wykonywać w uważnie prowadzonej anestezji, ze zwróceniem największej uwagi na uniknięcie kaszlu i podobnych zjawisk. Przez bezbłędną technikę anestezjologiczną, uniesienie wezgłowia stołu i podanie adrenaliny do worka spojówkowego można uzyskać również niedokrwienie oka. Zmniejszenie ciśnienia wewnątrzgałkowego uzyskuje się stosując niedepolaryzujące środki zwiotczające, obniżenie ciśnienia tętniczego, głęboką anestezję i hipokapnię na drodze wentylacji kontrolowanej.

Usunięcie soczewki z powodu zaćmy opisał po raz pierwszy w r. 1753 Jacques Daviel, okulista francuski (1696-1762). Analgezja miejscowa. Patrz: Duncalf D. i Rhodes D. H., Anesthesia in CJinica! Ophthalmoiogy, 1963, Baltimore: Williams i Wilkins oraz Loan W. B. i Johnston S. S. w Anesthesia lor Eye, Ear, Nose and Throat Surgery (red. Morrow W. F. K. i Morrison J. D.) 1975, Edinburgh i London: Churchill-Livingstone.

ZALETY: 1) bezpieczniejsza, 2) wymioty i nudności w okresie pooperacyjnym występują rzadziej, 3) wczesne uruchomienie i możliwość jedzenia, 4) mniejsze krwawienie,