Zwalczanie bólu

Zwalczanie bólu pooperacyjnego. Są pewne dowody, że diacetylomorfina (heroina) w dawce 2,5-5,0 mg powoduje rzadziej nudności i wymioty niż morfina. Morfina podwyższa również ciśnienie wewnątrzjelitowe, co w przypadkach ostrego zapalenia uchyłka lub po zespoleniach może spowodować pęknięcie jelita. W tych przypadkach korzystniejsza jest petydyna3. (Patrz także: Symposium on Post-operative Pain, Br. J. Anest., 1967, 39, Sept.).

Przygotowanie do operacji w trybie nagłym. W miarę możności należy wyrównać zaburzenia wodno-elektrolitowe. Regurgitacja i wymioty mogą się zdarzyć nie tylko w położnictwie i naglących operacjach brzusznych, zatem w razie wątpliwości co do wypełnienia żołądka wprowadza się sondę nosowo-żolądkową (rozmiar 6-12, przekrój 4-7 mm) lub przełykową (rozmiar 12), przez nos lub usta (p. str. 332). Treść żołądkową aspiruje się w pozycji na plecach i kolejno na każdym boku. W przypadkach z istniejącą antyperystaltyką, np. przy ostrej niedrożności jelit, żołądek może ulec ponownemu napełnieniu z dwunastnicy w czasie dzielącym odessanie od intubacji (p. rozdz. XXXIV).

Dynamika regurgitacji – p. rozdz. XXX. Perforowany wrzód żołądka. Operacja4 zwykle trwa krótko, pacjent bywa we wstrząsie, bardzo podatny na pooperacyjne powikłania płucne. Przypadki te są zazwyczaj naglące i zwykle są to pacjenci z pełnym żołądkiem. Co więcej, chirurg uciska żołądek, przesuwając jego treść do przełyku: Intubacja rurką z mankietem uszczelniającym zabezpiecza drogi oddechowe przed aspiracją. Należy też strzec pacjenta przed aspiracją treści żołądkowej w czasie indukcji, co łączy się z wprowadzeniem przez usta lub przez nos sondy do żołądka. Większość anestezjologów za najlepszą uważa metodę z pre- oksygenacją, tiopentalem, środkiem zwiotczającym, podtlenkiem azotu z tlenem i hi- .perwentylacją, opisaną na str. 332. Blok nerwów międzyżebrowych i splotu trzewnego jest metodą wygodną, lecz znacznie trudniejszą.