Szczeliny tchawiczo-przelykowe

Mogą obejmować różnej długości odcinki począwszy od szczeliny gardłowo- -krtaniowej, do połączenia w jedno światło obu struktur, aż do ostrogi, czasem z częścią oskrzela głównego. Patterson (1969) podzielił je na trzy grupy zależnie od rozległości: szczelina krtaniowo-przełykowa, częściowa szczelina lcrtaniowo- -tchawiczo-przełykowa i całkowita szczelina krtaniowo-tchawiczo-przełykowa.

Objawy występują zaraz po urodzeniu w postaci chrapliwego głosu, pienistej wydzieliny z jamy ustnej, sinicy i krztuszenia się przy próbie karmienia. Rozpoznanie ustala bronchoskopia. Leczenie jest trudne, przedstawia również duże techniczne trudności anestezjologiczne. W pierwszym etapie wytwarza się przetokę żołądkową i tchawiczą ze specjalnym zwróceniem uwagi na położenie i odpowiednią długość rurki tracheostomijnej. W przypadkach szczelin częściowych, dotyczących tylko krtani i gardła, dochodzi się operacyjnie do obu struktur z cięcia szyjnego po stronie prawej. Szczelinę odsłania się po przecięciu przełyku i zamyka przesuwając jego błonę śluzową. Między rozdzieloną krtań i gardło wprowadza się dobrze naczyniowo uszypułowany płat mięśniowy z mięśnia mostkowo-obojczykowo- -sut.kowego lub mostkowo-gnykowego (15, 25, 39).

W szczelinach długich i całkowitych można, po zainlubowaniu dziecka do obu oskrzeli głównych, wykonać poprzez prawostronną torakotomię płaL z przednio- -bocznej lewej powierzchni przełyku i zeszyć go z prawą krawędzią tchawicy, oddzielając ją w ton sposób od przełyku. Przełyk następnie zostaje zeszyty od ostrogi ku gardłu. Gardło oddziela się od krtani z cięcia szyjnego (7).