Guz chromochłonny

Guz chromochłonny (pheochromocytoma). Opisany przez Frankla w r. 188657 i nazwany przez Picka68. Jest to guz, który histologicznie może być łagodny, jest jednak niebezpieczny z powodu masywnego wydzielania adrenaliny i noradrenaliny. Jego występowanie nie jest ograniczone do nadnerczy, lecz może obejmować tkankę chromochłon- ną, np. w przestrzeniach przykręgowych, w pobliżu dużych naczyń brzusznych, w tworze Zuckerkandla w okolicy rozdwojenia aorty i w splocie trzewnym. U chorych występuje nadciśnienie napadowe lub stałe, nadmierne pocenie i podwyższenie podstawowej przemiany materii oraz gorączka i zmniejszenie objętości krwi krążącej. Opisywano również przypadki przebiegające z hipotensją50 operacja polega na usunięciu guza, zwykle drogą zaopiucnową lub zaotrzewnową. Diagnostyka badanie kliniczne, określenie poziomu katecholamin w moczu .który dochodzi do 100-300 ng/dobę (norma 20-40) specjalne badania radiologiczne oraz metody farmakologiczne, np. podanie dożylne 5 mg fentolaminy, co powoduje spadek ciśnienia, lub 0,05 mg histaminy, co powoduje wzrost ciśnienia (czasem niebezpieczne).

Opieka przedoperacyjna. Wchodzi w jej skład stosowanie 5 mg/kg dożylnie dibenami- ny lub innego leku sympatykolitycznego dla obniżenia ciśnienia, wraz z chlorkiem sodu. Przydatne jest przedoperacyjne określenie objętości krwi. Wyrównuje się hipo- wolemię. Chloropromazynę (Bingham W. i wsp., p. niżej), a także beta-blokery poleca się do premedykacji.

W technice anestezji należy brać pod uwagę następujące okoliczności 1. Konieczność dobrego zwiotczenia – gallamina nie jest najlepszym środkiem, gdyż powoduje tachykardię.