Analgezja podpajęczynówkowa

Analgezja podpajęczynówkowa i zewnątrzoponowa dają dobre zwiotczenie', obkur- czają jelita i nie wpływają na odruch kaszlowy, jednak zwykle wymagają dodatkowej płytkiej anestezji. Depresja krążenia, którą powodują, jest niebezpieczna u pacjentów we wstrząsie i złym stanie, np. gdy ciśnienie skurczowe krwi wynosi poniżej 100 mm Hg (13,3 kPa).

Znieczulenie przewodowe nie zmniejsza rozdęcia jelit, spowodowanego przez niedrożność, połączoną z zapaleniem otrzewnej. Rozejście się powłok brzusznych. Najczęstszymi powodami są zła technika chirurgiczna, nieodpowiednia anestezja, charakter choroby lub sposób odżywiania się chorego. To poważne powikłanie jest obciążone dużą śmiertelnością z powodu zapalenia otrzewnej, niedrożności jelit, niewydolności nerek i niewydolności krążenia. Wypadnięcie fragmentu jelita lub sieci przez ranę jest zwykle „czubkiem góry lodowej”, tak że bardzo często całe cięcie musi być sprawdzone i zaszyte ponownie. Niezbędne do tego jest pełne zwiotczenie, jak np. w sekwencji dożylny barbituran, narkotyczny analgetyk, środek zwiotczający, intubacja, podtlenek azotu z tlenem i wentylacja przerywanym ciśnieniem dodatnim. Szczególną uwagę należy zwrócić na zabezpieczenie płuc przed aspiracją w czasie indukcji oraz na niebezpieczeństwo niedodmy w okresie pooperacyjnym. Blok nerwów podżebrowych i mięśnia prostego można zastosować, gdy nie współistnieje miejscowe zakażenie.

Operacje połączone z krwotokiem. Cyklopropan, eter lub enfluran są bardzo dobrymi środkami w tych przypadkach. Analgezja zewnątrzoponowa i podpajęczynówkowa są rzadko wskazane. Pełne natlenienie, przez drożne drogi oddechowe pacjenta jest rzeczą najważniejszą. Straty krwi trzeba uzupełniać krwią lub – w razie jej braku – środkami krwiozastępczymi korzystnie może działać hydrokortyzon.