SPOSOBY INTUBACJI

SPOSOBY INTUBACJI W ZNIECZULENIU PRZEWODOWYM52 – p. str. 152. Prowadzenie anestezji. Oczy zabezpiecza się maścią i chroni przed uciskiem przez maskę, serwety itp. Nadmierne odgięcie szyi jest zbyteczne i należy go unikać. Uważa się, że pozycja z głową uniesioną do góry zmniejsza krwawienie żylne. Infiltracja skóry i tkanki podskórnej roztworem adrenaliny od 1 : 200 000 do 1 !500 000 na 15 minut przed nacięciem skóry zmniejsza krwawienie z płatów skórnych. U pacjentów, którym podawano adrenalinę, użycie halotanu, trójchloroetylenu lub cyklopropanu może spowodować' zaburzenia rytmu serca63. Niebezpieczeństwo to można zmniejszyć zachowując równowagę gazową lub w razie potrzeby podając dożylnie beta-blokery54.

Znieczulenie w neurochirurgii

Pierwsze zakończone sukcesem rozpoznanie i usunięcie guza mózgu miało miejsce w r. 18852. Cięcie prądem o wysokiej częstotliwości (diatermię) wprowadzono w r. 19283. Pierwsza planowa operacja tętniaka mózgu odbyła się w r. 19324. O pierwszym zlokalizowaniu guza za pomocą EEG doniesiono w r. 19365, a za pomocą radioizotopów – w r. 1948°.

Szczególne problemy: 1. Nadciśnienie śródczaszlcowe. 2. Zły stan ogólny niektórych chorych. 3. Czas trwania operacji. 4. Utrzymanie drożności dróg oddechowych. Brak dostępu do rurki dotchawiczej i połączeń w czasie długich zabiegów, bezwzględna potrzeba utrzymania w pełni drożnych dróg oddechowych, niedopuszczanie do kaszlu i krztuszenia się, u niektórych chorych konieczność odsysania wydzieliny z tchawicy podczas operacji.

Znieczulenie do zabiegów diagnostycznych

ANGIOGRAFIA MÓZGOWA. Spopularyzowana przez Egona Moniza86 z Portugalii •-• sławnego z powodu leukotomii – w r. 1927, a rozwinięta przez Engeseta w r. 1944 i Lindgrena w r. 1947. Wykonuje się ją zwykle przezskórnie, podając do tętnicy szyjnej 40% diodon lub 60% urografinę średnia dawka 30 ml. Można stosować znieczulenie miejscowe, mimo że mogą wystąpić subiektywne objawy przekrwienia twarzy, gorąca i ból pozagałkowy. Niektórzy zalecają we wszystkich przypadkach anestezję sądząc, że towarzyszące jej rozszerzenie naczyń jest korzystne87.

TORBIELE ENTEROGENNE

Znacznie rzadziej niż torbiele oskrzelowopochodne spotyka się w klatce piersiowej torbiele pochodzące z przewodu pokarmowego, tzw. torbiele enterogenne lub zdwojenia przewodu pokarmowego.

W obrębie klatki piersiowej występują dwie postacie zdwojeń. Pierwsza to odsznu- rowane, zamknięte, prawdziwe torbiele kuliste lub owalnego kształtu, położone najczęściej wzdłuż przełyku lub za przełykiem i ściśle z nim związane, występujące zwykle w zakresie 2/3 dolnych części przełyku i położone przykręgosłupowo mogą one jednak pojawiać się także na każdej wysokości. Druga postać to uchyłkowe zdwojenie jelita rozpoczynające się w jamie brzusznej, przechodzące przez przeponę ku górze wzdłuż śródpiersia i nierzadko kończące się na szyi ścisłym połączeniem z trzonami kręgowymi. Obie postacie występują częściej po stronie prawej niż po lewej, mogą mieć lub nie komunikację z odpowiednią częścią przewodu pokarmowego. Ich ściana składa się z okrężnej i podłużnej warstwy mięśni gładkich wraz ze splotami nerwowymi i błony śluzowej przełyku lub każdego innego odcinka przewodu pokarmowego, unaczynienie pochodzi z układu pokarmowego. Czasem nabłonek wyściełający torbiel ma charakter urzęsionego nabłonka występującego w prajeli- cie przed jego podziałem na przełyk i tchawicę, co świadczy o bardzo wczesnym powstawaniu zdwojenia. Wielkość torbieli jest bardzo różna ¦- od 1 cm średnicy do tworów zajmujących nawet całą połowę klatki piersiowej.

GINEKOLOGIA

Główne problemy – zwiotczenie, krwawienie, wymioty pooperacyjne. Operacje brzuszne wymagają głębokiego zwiotczenia, które zapobiega uszkodzeniu mięśni i otrzewnej w okolicy nadbrzusza przez wciskane tam serwety. Można to uzyskać, stosując analgezję podpajęczynówkową, zewnątrzoponową (gorąco polecaną przez autorów) lub anestezję (p. str. 329).

Do ekstyrpacji macicy metodą Wertheima102 autorzy stosują analgezję zewnątrzopo- nową do poziomu Th5, połączoną z płytką anestezją dotchawiczą.

Operacje zaćmy

Operacje zaćmy wykonuje się obecnie usuwając zwykle całą soczewkę wraz z jej torebką. Dwuokularowego mikroskopu operacyjnego (produkcji Karla Zeissa, RFN) użyto po raz pierwszy do kolposkopii w r. 1953, a w oftalmologii – na Uniwersytecie w Tubingen.

W r. 1958 Joaquin Barraquer opisał rozpuszczenie więzadełek podtrzymujących soczewkę. Usunięcie soczewki przez dotknięcie jej krioaplikatorem (temperatura -30°) zostało opisane przez T. Krwawicza z Polski w r. 1961.

Rutynowe badania krtani

Rutynowe badania krtani przed i po strumektomii wykazały, że V3 przypadków jednostronnego porażenia strun spowodowanego uszkodzeniem nerwu krtaniowego wstecznego przebiega bezobjawowo oraz że niemal we wszystkich tych przypadkach dochodzi

do przywrócenia normalnego głosu, niezależnie od tego, czy porażenie ulegnie cofnięciu, czy nie leczenie jest zbędne56. Opieka pooperacyjna. Pozycja Fowlera, środki przeciwbólowe, jeśli potrzebne, aspiryna dla zwalczania bólów mięśniowych karku. Nudnościom i wymiotom zapobiega się podając leki przeciwwymiotne. Przełomy tarczycowe, obecnie rzadkie, charakteryzują się niepokojem, pobudzeniem, poceniem, tachykardią z migotaniem przedsionków, rozwijającą się w niewydolność krążenia. Pacjenta należy chłodzić, dobre wyniki daje chloropromazyna, kortykosterydy, naparstnica, leki przeciwtarczycowe i jod podawany doustnie lub doodbytniczo. Niezbędne bywa podawanie tlenu, płynów dożylnie i beta- -blokerów.